OTEZİ'NİN DÖNÜŞÜ

Qayanın KİTABI

1.BÖLÜM

KİÇİK Bengisu (4)

 hər xatırlamaq üçün məcbur olduğu kimi. İşdə yenə başı dönür və boğuluyormuş kimi hiss edirdi. 'Bu sarı tüstüdən xilas olmalıyam Gülçin boğuluyorum. Mənə kömək et! "səsi qışqırıq kimi yüksəlirdi. Gülçin son bir hücum daha etdi. 'Canini qurtar o tüstüdən və bura etmək üçün gəldiyin şeyi et!' Kaya saatın qapağını tutmaqda olduğunu fərq etdi. 'Açılmayacaq' deyə keçdi içindən qolu yavaşca özünə doğru çəkdi. Saatın şüşə qapağı yavaşca açıldı. Və hər şey corab söküğü kimi ard-arda zehninə hücum edərkən sarı duman zehininin uçub getdi.
Bir çox duyğunu birdən yaşayırdı. Sevinc, hirs, qorxu, dinclik, nifrət ... Bütün xatırladıqları gerçək.

Gülçin, Gülçin, Gülçin ... Söylə baxaq Gülçin Qız səni əlimdən kim qurtaracaq.

 Gülçin elə xoşbəxt ki, oracıqda can verməyə razı idi. Qayanın boynuna atlayıb sarıldı.Sonunda qovuşduq Kaya sultan, mən hər şeyə razıyam. Sən döndün ya bundan sonrası hər cəza bir mükafatdır 'Ece'nin ...

Bir qəribəlik vardı. Olmaması lazım olan bir şey, Kaya tepkisizdi və danışmırdı. Ən çox qorxulan reallaşmış ola bilər idimi? Qayanı sonsuza qədər itirmiş olabirmiydiler? Gülçin paniklemişti, Qayanı çiyinlərindən tutub sarsıtdı. Bildiyi bütün adlarıyla səsləndi ona. Ağlayırdı, bütün bədəni, bütün hissləri, donub qalmışdı sanki.Bütün ümidləri qollarının arasında itib getmişdi. Böyüklərə nə söyləyəcəkdi? Banuçiçek'e, Burla mərtəbə Un'a nə deyəcəkdi? Qayaya olan sevgisi elə böyük idi ki; duyduğu acı tərifi qeyri-mümkün idi. Kimə hesab verəcəyi önemsizdi. Bu ölüm mütləq bir yıkımdı. Başlamamış olan döyüşün mütləq məğlubiyyəti. On altı yaşından bu yana gözlədiyi Kuday xan ilə evlenebilmesini imkansızlaştıran andı. Bunlara və hər şeyə razı idi tək o yaşasaydı. Qayanı yavaşca yerə yatırtdı, özü də sol yanına uzandı. Başını sinəsinə söykədi və ağladı ağladı. Tamamilə ümidini itirmək üzrə idi ki, dam qatından gələn kilid açılma səsini eşitdi. Amma onu ümidləndirən, zəif ancaq ümidi odlayan səs Kaya'dan onun ən cəsur döyüşçüdən da cəsur və qorxusuz ürəyindən gələn səs idi. Qayanı olduğu yerə buraxdı. Nə qədər günahsız və dinc dayanmaqda üzü. Təlaşla pilləkəndə yönələrkən gözlərindəki yaşları sildi. Yuxarıya çıxmadan əvvəl son bir dəfə xanımına baxdı.'Kömək gəldi, əsaslanmalıdır.' dedi. O zaman əlindəki medalyonu gördü. Ürəyi və bədəni tük kimi yüngülləşmişdi. Artıq iki qatı çox ümid vardı. 'Medalyonun bulmuş..onu tapmış' deyə sayıklayarak dam qatının pillələrini iki üç çıxmışdı. Təlaşlı yüzlərlə sabırsızca gözləyirdilər Banuçiçek və Burla. Gülçin aynaya doğru irəlilədi və sanki bir qapıdan geçermişçesine keçib getdi ...